Voor Wido Blokland (1966) is kunst ‘grijpen’ naar het ongrijpbare; dat wat zowel aan alle vormen voorbij gaat als er aan ten grondslag ligt. Door het verbinden van wetenschap, filosofie, mythologie, spiritualiteit en verbeeldingskracht ontstaan werken die de ademloze ruimte van oneindig Bewustzijn weten open te leggen. Zijn werk toont op een speelse, beeldende en schrijvende manier de intieme verwevenheid van mens en ‘wereld’.
Als het atelierbezoek is afgelopen, trekt Marian Bijlenga (1954) opeens uit een nis bij de deur een plaat van een systeemplafond tevoorschijn. Die is wit en in een onontwarbaar patroon bespikkeld met kleine gaatjes. “Kijk nou eens,” zegt ze, “wat een chaos en toch zit er systeem in. Daarom ben ik zo dol op de chaostheorie want je kunt ook in wanorde altijd eenstructuur ontdekken.