Joost van den Toorn

Van den Toorn is niet zozeer bezig met vernieuwing of experiment, maar eerder met tegendraadsheid, humor en eigenzinnigheid. Hij speelt met tegenstellingen om de ‘letterlijkheid’ van zijn beelden juist te doorbreken. Zo ontstaat werk dat meerdere lagen heeft — in betekenis én in materiaal. Of zoals hij het zelf ooit zei:

“Zelfs als dingen groter worden dan het leven zelf, moeten ze een menselijke maat houden. Je moet lichte en zware elementen combineren om allebei te laten zien.”

Zijn beelden hebben iets direct en ontwapenends. Van den Toorn voelt geen behoefte aan grote theorieën of concepten; hij gebruikt gewoon wat hem aanspreekt, of dat nu van hoge of lage komaf is. Daardoor ontstaan sculpturen die zich weinig aantrekken van ‘goede smaak’ — confronterend soms, schurend, maar altijd met humor en menselijkheid.

Een grote inspiratiebron is de punkbeweging van de jaren zeventig. Die rebelse energie is nog steeds voelbaar in zijn werk. Zonder last van regels of kunsthistorische verwachtingen maakt hij beelden die de beeldhouwkunst willen bevrijden. De vergelijking met Amerikaanse kunstenaars als Mike Kelley en Paul McCarthy is dan ook niet zo gek: ze delen hetzelfde plezier in het ontregelen van de kunstwereld en het doorprikken van de kunstenaarmythe. Zoals Van den Toorn zelf zegt:

“Ik sta ergens tussen de stukadoor en de kunstenaar in.”